چو طايرى كه بود گرمِ آب و دانه ی خويش
من و سرشك غم و ناله ی شبانه ی خويش
غم از دلم نرود، همچو مرغ دست آموز
كه بر هوا نپرد دور از آشيانه ی خويش
چو نى مراست به دل عقده گرچه از دل ها
هزار عقده گشودم ز هر ترانه ی خويش
سرى كه هيچ نسودم بر آستان كسى
روا بود كه بسايم بر آستانه ی خويش
به سيم و زر ندهم دل كه باشدم ز سخن
هزار دُرِّ گران مايه در خزانه ی خويش
دل گداخته ام داد سركشى به زبان
كه سر كشد همه جا آتش از زبانه ی خويش
به ياد زلف گره گير توست ناله ی دل
كه مرغ بسته بنالد به ياد لانه ی خويش
فداى همّت آن پهلوان عرصه ی عشق
كه نَقل مجلس خوبان كند فسانه ی خويش
به رنگ ثابت اگر خويش را نشان ندهى
ميان اهل زمان گم كنى نشانه ی خويش
به جور و ناز، چه جويى خرابىِ دل من؟
به مهر و عاطفه آباد ساز خانه ی خويش
ادیب گشته شناور به ژرف دريايى
كه موج حادثه زايد ز هر كرانه ی خويش