خرّم شود دل از افق ژاله بار اشك
آرى كه جان فزاست، هواى ديار اشك
اشك بهار، چهره ی گل شويد از غبار
خندد گل شكفته به روى بهار اشك
جان پرور است دامنه ی كوهسار عشق
شورافكن است منظره ی آبشار اشك
در التهاب عشق، چه بهتر ز جام مى؟
در شوره زار غم، چه به از چشمه سار اشك؟
بر طرف سنگلاخ، چه حاصل گذارِ جوى؟
يارب مباد، بر دل سنگين گذار اشك
اشكم هواى روى تو دارد كه از سحاب
نيكو فتد به گونه ی گل ها قرار اشك
دريادلى كه هست به معنى گهرشناس
داند ز لعل پاره فزون، اعتبار اشك
تا وارهد ز وحشت گرداب رنج و غم
دست « اديب » و دامن درياكنار اشك
مهرماه ۱۳۳۴