در مهرماه ۱۳۶۹ بنا به دعوت كنگره بزرگداشت
خواجوى كرمانى كه در استان كرمان برپا گرديد اين
چكامه به همين مناسبت سروده شد.
آينه گردانى هنر
هركه جويد شرف گوهر انسانى را
بايدش بهر هنر، آينه گردانى را
هنر است آن گُهرِ روشن درياى ضمير
كه بود زيور جان، پيكر انسانى را
هنر است آن شجر باغِ دلاراى وجود
كه دهد زيب و فرح، گلشن رضوانى را
هنر است آن شكرين ميوه بستان اميد
كه دهد قوتِ روان قالب جسمانى را
گر ندانى كه هنر چيست تو را گويم باز
تاشناسى به حق اين هديه يزدانى را
هنر آن جلوه گه جاذبه و زيبايىست
كه پديدار كند، جذبه وَحدانى را
هنر آن جوهره ذوق سليم است و قويم
كه ميسّر كندت رامش نفسانى را
هنر آيينه ادراكِ جمال است و كمال
كه نمايد به تو بس چهره نورانى را
هنر آن هسته روينده عشقست كه داد
بس حلاوت ثمرِ نخل سخندانى را
معجزى از هنر است اين كه كند مست نشاط
اشتغالاش همه گه، بندى و زندانى را
معجزى از هنر است اين كه هنرمند فقير
برفرازد به فلك رايت سلطانى را
گر بجويى ردِ پايى، ز هنر جاى به جاى
مبر از ياد هنرمندى ايرانى را
كه به هر جاى، درين بوم و بر آثار هنر
خوش توان يافت چنان چون گل بستانى را
مادر جمله هنرها به حقيقت شعر است
آنكه پرورد به دامن گهرافشانى را
صدق گفتارِ مرا خواهى اگر يافت گواه
به صحائف نگر اين منطق برهانى را
خشك مغزى بگذار از سر و برگير و بخوان
دفتر شعرِ ترِ «خواجوى كرمانى» را
آن هنرمند سخنساز كه با لطف بيان
از معانى بزدود آفت هذيانى را
آن مهين شاعر عارف كه در آيينه شعر
جلوه گر ساخت بسى نكته عرفانى را
آنكه شعرش سبق از شهد و شكر برد و ربود
هم زشيرين سخنانگوى غزلخوانى را
آن برافروخته كانون كه حرارت بخشيد
دم گرماش نفس سرد زمستانى را
صيدِ دلها به غزل كرد و غزالِ مضمون
يافت در دام كلامش دم ريحانى را
برو با جاذبه زلفِ پريشان غزل
از دل تنگ، غم بى سر و سامانى را
بوى خوش خاست ز «كرمان» عجبا يافت مگر
خاك اين خطّه زكِلكش نم بارانى راچند
قرن از پس او گِرد شدند اهل ادب
منقبت خوانىِ اين عارف ربّانى را
ميزبان گشت چو «كرمان» همگى پذرفتند
دانشى ناموران، دعوت مهمانى را
هم ازين روى، يكى چامه سراييد «اديب»
تا كند پيشكش اين محفل روحانى را
تهران ـ مهرماه ۱۳۷۰