اين قطعه كوتاه در فروردين ماه ۱۳۴۰ در اندوه مرگ
«سيّد محمود نريمان» عضو شورای مركزی جبهه ملی كه از
مردان پاك و درستكار نهضت ملی ايران بود سروده شد.
وی با وجود چندين بار وزارت دارايی و مشاغل مهم ديگر
در خانه اجاری در جنوب تهران میزيست.
به ياد نريمان
دريغا كه از جور گردون سپهر
زبُرج شرف، مهر تابان برفت
خرامنده سروی به باغ بهشت
ز پژمرده گلزار ايران برفت
هم از دست گوهر فروش زمان
يك دُرّ خوشاب، ارزان برفت
ازين سفله پرور سرای فريب
نريمان كه بود از كريمان برفت
نيالوده دامن به ناراستی
ازين نشأه پاكيزده دامان برفت
به هر كار سامان و سرداد ليك
خود او پی نيفكنده سامان برفت
برِ ناكسان خاكساری نكرد
وزين خاكدان دامن افشان برفت
سزد گر بسوزيم گريان چو شمع
كه از محفل ما (نريمان) برفت