از آن تبسّم شورافكنى كه يارم كرد
ز جمع حسن و ملاحت، چه بى قرارم كرد
نيازمند وى ام، گرچه چشم گوهربار
هزار دُرّ گرانمايه در كنارم كرد
چو نونهال خزان ديده اى سَموم فراق
چه بى نصيب، ز سرسبزى بهارم كرد
دل فسرده كه بس نغمه ی حزين سر داد
قرين زمزمه ی سوزناك تارم كرد
به فرّ و ناز، پَرافشان شدم چو باز، ولى
نگاهِ كبك خرامنده اى شكارم كرد
به سان صبح، به من خنده زد، ولى افسوس
كه غرق اشك تحسّر به شام تارم كرد
به پاى كوه، چه دانى كه سوز و ساز غمش
انيس نغمه ی پرشور آبشارم كرد
به پاى شوق، دوانيد سوى گلزارم
ز دست جور، گرفتار نيش خارم كرد
ز بس كه داغ فراقم نهاد بر دل ريش
ز سر برون هوسِ سيرِ لاله زارم كرد
از اين سپس، من و جامى و گوشه ی چمنى
به ياد نرگس مستى كه مى گسارم كرد
من آن « اديب برومند » نغمه پردازم
كه عشق، همدم اين ناله هاى زارم كرد
