سپيده دم سرشك نوبهارى
به دل بخشد صفاى سبزه زارى
به باغ اندر سحاب پرنيان پوش
كند طرف چمن را آبيارى
به كهساران همى غرّنده تندَر
بغرّد چون پلنگ از بى شكارى
بدشت اندر گُرازد[۱] آهوى نر
به كّشى[۲] چون به شطّ اندر سُمارى[۳]
صبا دلجويى دلدادگان را
خرامد زى چمن با مشكبارى
تو گويى كاروان «تبّت» آمد
به بار اندرْش، بس مشك تتارى
«بنفشه» با «سِپرغم» دوش بر دوش
دهند آذين به بزم جويبارى
تو گويى عكس گيرد از در و دشت
چو رخشد آذرخش[۴] كوهسارى
وثاق از بوى گل چونان كه خادم
برآتش افكند عود قمارى[۵]
چرد در مرغزاران برّه با میش
كند آواى زنگش غمگسارى
به شادى گل برد دهقان به دامن
چو شويد ابر، دامان صحارى
به طرف بوستان، شوريده «سارك»
به شاخ سرو بر، گويان «قنارى»
يكى خواند حديث آفرينش
یکی گويد ثناى ذات بارى
چو قمرى دم زند از شعر «خواجو»[۶]
چكاوك سردهد شعر «نزارى»[۷]
بهار از ابر قوسِ «آرَشى» كرد
به فرّ و صولت «اسفنديارى»
بود رنگين كمان بر بام گردون؟
و يا ابر و كمان ماهِ حصارى
تو گويى رايت ايران زمين است
به وجد اندر، به جشن نوبهارى
به حوض اندر، صفاى آب ساكن
به جوى اندر، سرود آب جارى
يكى بر سر گمارد شوقِ رامش
يكى در دل فزايد بى قرارى
بود طرف چمنزاران دلاويز
مهيّا بهر عيش و كامكارى
چو نظم «فرّخى» با لطف، دمساز
چو نثر «بلعمى» از حشو، عارى
نشاط فصل را در گردش آيند
كنون هر كس به سويى در تَوارى[۸]
يكى با دلبرى پويد به «شيراز»
يكى با گلرخى تازد به «سارى»
***
اَلا اى دلبر پاكيزه منظر
كه منظور منى در خواستارى
درين موسم كه طرف باغ و صحرا
به نازك طبعى و رنگين عذارى
مرا خواند به عيش و شادروزى
تو را خواند به سوى شادخوارى
برافروز آن رخ گلگون به اكرام
برافراز آن قد موزون به يارى
ممان كز فرقتت مانم در اندوه
مَهِل كز دوريت گريم به زارى
بيا تا با هم اندر باغ و گلشن
كنيم اكنون زرامش خواستگارى
بياساييم از اندوه زمانه
زمانى در پى عشرتگزارى
مسيرِ سيل غمها جانشكار است
بيا باشيم ازين معبر كنارى
«اديب» اين چامه نيكو فرستاد
به نزديك تو بهر يادگارى
بهار سال ۱۳۳۴
[۱]. گرازيدن: دويدن [۲]. كشّى: زيبايى [۳]. سمارى: كشتى كوچك [۴]. آذرخش: برق [۵]. قمارى: منسوب به «قمار» از شهرهاى تركستان. [۶]. خواجو: از شاعران مبرز ايران در قرن هشتم هجرى [۷]. نزارى قهستانى: از شاعران مشهور ايران در قرن هفتم هجرى است. [۸]. توارى: جابه جا شدن