شعله ی آه

مسحورم از آن حالت گيرنده نگاهت
وآن شيوه ی  جادوگرى چشم سياهت
حرفى كه زبانم به تو گفتن نتوانست
با نيم نظر گفت نگاهم به نگاهت
آن روز كه سوى تو دلم عزم سفر كرد
گفتم كه برو، دست خدا پشت و پناهت
ماهى ست كه دور از توام از روى تو مهجور
اى من به فداى تو و آن روى چو ماهت
در گلشن عشق تو چه جاى گل شاداب
كز مهر، نظر دوخته دارم به گياهت
اى دل همه مهرى و كست قدر نداند
آخر به من غم زده گو چيست گناهت
  غم نيست « اديبا » كه دلى سوخته دارى
زنهار ز سوزندگى شعله ی  آهت