به وفاى كس مَنَه دل كه كسى وفا ندارد
مسپار دل به يارى كه به دل صفا ندارد
تو ز هر طرف كه خواهى به حريم قدس رو كن
كه گذرگهى معين، حرم خدا ندارد
نظرى به خاك دارد مه تابناك گردون
چه حكايت است كآن مه، نظرى به ما ندارد
به بهشت دهر مسپار به قدر گندمى دل
كه تعلقات گيتى، به جوى بها ندارد
گل روى دلبرى بوس كه دور كامرانى
به مثال عمر شبنم، به جهان بقا ندارد
سرِ ما سوا نگردد به خيال او زمانى
كه سرى كه هست با او، سرِ ما سِوا ندارد
نتوان به غير گفتن كه نگار من ، « اديبا »
ز غرور دلربايى، سر آشنا ندارد
