فتنه ی چشم

نكند دل هوس چشم سياه دگرى

كه بِه از زلف تواش نيست پناه دگرى

در ره عشق تو دارم به وفاى تو نظر

نشوم چشم به ره، بر سر راه دگرى

ندهد باده مرا ساقى بزم دگران

نشوم مست ز تأثير نگاه دگرى

تو شَهِ كشور حسنى و مَنَت بندة خاص

اعتنا نيست مرا جز تو به شاه دگرى

جز بَرِ جاه تو كز حسن تو سرچشمه گرفت

خم نگردد سر من، در بر جاه دگرى

چون بُوَد فتنه ز چشم تو چه گيرى بر من؟

كه نگيرند كسى را به گناه دگرى

گل روى دگران پيش رخ توست گياه

نفروشم گل رويت به گياه دگرى

 گر شود موى  اديب  از غم روى تو سپيد 

نكند دل هوس چشم سياه دگرى