مـا وطنخواهــان که هم پيمـان وهم پيمـانه ايم
ســرخوش ازجـام فتــوح وهمت مـــردانه ايم
دوستـانرا مهـرپــرورــ دشمنــانراکينـــه خواه
آشنــــا را آشنـــــا ــ بيگــــانه را بيگــــانه ايم
جــــاودان تـــابنده بـــادا شــمع اسـتقلال مُلک
شمع تـابـاني که گـردش جـانفشان پروانه ايم
هست بحري بيکران سـرمنزل ِ ايمان وعشق
مـــادراين تـوفنده دريــــا گـــوهـــريکدانه ايم
زآشيــان، دل بــرنگيــرد طايــر ِ فرخنده فال
مـــا چـوآن مــرغ همــــايون پـــاسدارلانه ايم
جـان بقربــان ِوطن بـــادا که درصحـراعشق
بهــرليــلاي وطـن مجنــون صفت ديوانه ايم
گــرچه ويــران شد زجوردشمنــان سامـان ما
گــــنج ايمــــــانيم تــــا پـــــابند اين ويرانه ايم
کي تـوان ببريد ازين ديـرين سـراي مرد خيز
کــــاندراينجـا بـــا مشاهيـــر کهن همخانه ايم
هـرکسي دلخوش به دلداريست زابنــاي زمان
مــــازاقطــارزمين خوشـدل بدين کـاشانه ايم
شمــع وش سـوزيم تــابـزم وطن روشــن کنيم
ني کم از پـــروانه ايم وهمـــره پــرواــ نه ايم
يکســــر ِمو زيـــربــارکس نــرفتيم از غرور
لاجــرم برفرق عزت جاگزين چون شانه ايم
بـــــادلي مـحکم درآغــوش حـوادث، ارّه وار
سوده ازسـوهــــان محنتهـا به هــــردندانه ايم
زان که (نفت) مـا دگــرارزاني اغيــــارنيست
بـــا رقيبــان سـرگردان ازباده ي شکرانه ايم
گررقيب افسون دمد کو، شد صلاح انديش ِما
گو سخن بس کن که ما بيزارازاين افسانه ايم
زادگـــاه مـا (اديبــــا) دلبرجانان ماست
ما به رغبت جـانسپاراندرره جانانه ايم
