بزم شبانه

سرم خوش است و به بزم شبانه مى خندم
قدح كشيده به رغم زمانه مى ‏خندم
خراب كرد چنان آشيان من صياد
كه بر خرابىِ اين آشيانه مى ‏خندم
چو بهر سوزِ درونم زبانِ گفتن نيست،
بر آتشى كه به دل زد زبانه مى خندم
حديث ما همه افسانه اى‏ ست رؤياخيز
به خواب ‏آورىِ اين فسانه مى خندم
غمين نشسته به دريا كنارِ اشك، چو شمع
به بحر غم كه ندارد كرانه مى خندم
گهى به سوز درون، عاشقانه مى گريم
گهى به حال برون، عارفانه مى خندم
ز بس به خانه رگها، شده است خونها سرد
به بى صفايىِ اين سرد خانه مى خندم
سرِ نياز من و آستان كس؟ هيهات
به ناز و نخوتِ هر آستانه مى خندم
كنون كه ياوه سرايى ست باب مردم روز
به شام غربت شعر و ترانه مى خندم
ديار ماست تماشاگهى غريب، «اديب»
به كار شعبده ها، زين ميانه مى خندم