خاك ميخانه

دل خراب است از آن روى كه شد خانه خراب
خانه بى سقف و ستون گشت و چو ويرانه خراب
مرغ روحم نسرايد سخنى شادى بخش
بس كه افسرده بود چون كه شدش لانه خراب
جز خرابى نتوان يافت در اين دِير كه هست
دل هر عارف و عامى چو طربخانه خراب
عاقل از عقل به رنج است و خراب از غم دهر
كه چرا گشته وطن چون دل ديوانه خراب
نشوم شكوه گر از بى سروسامانى دل
من كه باشد وطنم را همه سامانه خراب
سِرّ اين خانه خرابى چه بود كز همه سوى
خانة جهل شود بر سر فرزانه خراب
اين خرابى ز خودى ها نبود كم ز چه روى
همه يكباره شود بر سر بيگانه خراب
خاك ميخانه لگدكوب شد از عربده جو
خُم در آن معركه شد بر سر پيمانه خراب
از خرابى دل من سوزد و كو چاره؟ « اديب »
شعله ی شمع خراب و دل پروانه خراب